Vandaag was het zover. De geplande NMR test voor ons Mila.
Het is toch in elk ziekenhuis wel iets. Dat kan toch echt nooit vlot verlopen. We moesten ons ten laatste om 9.30hrs aanmelden vanmorgen. Ok, we waren daar om 9hrs. Na een half uurtje wachten op de kamer, kregen we te horen dat de test pas om 12.30hrs zou gebeuren.
Mijn gedacht: Waarom moeten we hier dan zo vroeg zijn?
Om 11.40hrs hebben ze ons van de kamer naar de wachtzaal van de NMR gebracht. Stipt om 12.30hrs zijn ze met ons Mila begonnen. Omdat zo’n test toch een 20-tal min. duurt, veel lawaai maakt en ge stil moet liggen, gebeurt dat voor kleine kindjes onder volledig verdoving.
Om 13.15hrs ongeveer hebben ons Mila naar het ontwaak gebracht. Alles was achter de rug én vlot verlopen. Wanneer ze dan om 14hrs haar oogjes opendeed hebben ze naar de pediatrie gebeld om ons terug naar de kamer te brengen. Het eerste wat ze zei was: “Ik wil iets eten.”
Ze waren daar om 15hrs. Ze hebben 2 keer moeten bellen.
Mijn gedacht: Ons Mila is 3,5 jaar. Ze had nog niets gegeten. Kunnen ze daar dan écht geen rekening mee houden?
Op de kamer gekomen mocht ze water drinken. Euj! Iets anders? Ja een yoghurtje maar dat moest nog effe wachten.
Mijn gedacht: Waarom? Ondertussen was het onderzoek al 2,5 uur geleden. Dat kind heeft honger!
We zagen de verpleegster niet meer terug, of toch niet snel genoeg naar mijn goesting, dus hebben we maar gebruik gemaakt van de rode knop. Uiteindelijk heeft ze toch nog iets lekkers gekregen. Wanneer dat achter de kiezen zat mochten we naar huis.
Conclusie: veel gezaag, gezever en wachten maar we zijn toch gelukkig dat alles met/voor ons Mila vlot verlopen is. Ons Mila is een flinke meid! :)
blog comments powered by Disqus