De nacht van donderdag op vrijdag was al niet te doen. Ons Mila heeft ons zo goed als de hele nacht wakker gehouden om rond een uur of 5 met koorts in slaap te vallen. Terwijl ik me dan vrijdag goed aan het amuseren was op twiist zou mijn Sien met mijn allerliefste dochter naar de dokter gaan.
Twiist was goed. Héél goed zelfs. Voor herhaling vatbaar, zeker weten.
Rond 17hrs wisten we iets meer, een keelontsteking. Ik heb spijtig genoeg de twiist-afterparty moeten missen want op zo’n moment (koorts, klein meisje, zwangere vrouw) ben ik liever zo snel mogelijk terug bij mijn vrouw en kinderen. Huiswaarts dus, met de trein.
De trein … frustrerend om vast te zitten op het moment dat ge te horen krijgt dat uw dochter (opnieuw) koortsstuipen heeft gehad en onderweg is naar het ziekenhuis. Arwen heeft het tot nu toe gelukkig maar één keer gehad; hout vasthouden. Voor Mila was dit de tweede keer.
Wat volgde was: een nachtje bang afwachten, mijn Sien bij ons Mila in het ziekenhuis, ik thuis bij onzen Arwen. Gelukkig was alles snel onder controle en vanmiddag waren we terug compleet, thuis.
Oef.
blog comments powered by Disqus