Onweer is niet goed. Het is knap en al, maar het is niet goed. Ons Mila heeft een hemelse schrik van onweer. Ik zou niet weten hoe het komt, maar de schrik zit er goed in.
Tijdens een onweer loopt ze de hele tijd (tegen zichzelf) te zeggen:
“Niet bang zijn … sebiet gedaan … niet bang zijn. Dat zijn de wolken die botsen. Dat kan geen kwaad. We zitten binnen en het onweer kan hier niet binnen.”
Ze weet dat allemaal. Maar elke keer dat het begint te rommelen daar boven dan weet ze niet waar kruipen. Op m’n schoot, af m’n schoot, in mijn armen, uit mijn armen. Bij mijn Sien net hetzelfde.
Schattig maar toch ook heel erg mijn gedacht.
Zodus, waar zit die zon?
blog comments powered by Disqus